wtorek, 24 listopada 2015

PROGRESYWNA POEZJA UNIWERSALNA


PROGRESYWNA POEZJA UNIWERSALNA


Ujęcie ironii jako paradoksu, ujawniającego przez grę sprzeczności autentyczny charakter bytu oraz funkcja ironii jako wyraz samoświadomości sztuki, umożliwiającej jej nieograniczony rozwój.

Sztukę pojmuje jako dynamiczny proces, dialektyczny ruch sprzeczności. Ironia romantyczna to zarówno stała przemienność autokreacji i samozniszczenia, jak stała przemienność dwóch zwalczających się myśli, czyli absolutna synteza absolutnych przeciwieństw. Synteza dokonywana przez sztukę ironiczną nie prowadzi jednak do ich pojednania, jak w myśli Schillera, Schellinga czy Hegla, lecz do wyostrzenia i ujawnienia ich roli w nieprzerwanym łańcuchu wewnętrznych rewolucji, gdyż pojednanie skończoności i nieskończoności jest zadaniem niewykonalnym.

Wieczne źródło sztuki, którym jest wynalazczość, natchnienie, fantazja, instynkt, czyli poezja.

Ironia staje się motorem wewnętrznej dynamiki artystycznego działania. Umożliwia wieczne stawanie się, będące cechą poezji nowożytnej, romantycznej - progresywnej poezji uniwersalnej.

F. Schlegel, Lyceum 1797, Atheneum 1798, Idee 1799-1800                                 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz