piątek, 22 marca 2019

O nazwach miejscowych Suwalszczyzny.


Nazwy niezłożone mające formę liczby mnogiej odmieniają się według wzoru niemęskoosobowego. Dopełniacz liczby mnogiej może przyjmować końcówkę -ów, np. Andy - Andów, Sudety - Sudetów lub też przybierać formę bezkońcówkową, np. Ateny - Aten, Druskienniki - Druskiennik, Inflanty - Inflant, Łużyce - Łużyc, Palmiry - Palmir, Pyry - Pyr, Saloniki - Salonik, Suwałki - Suwałk, Teby - Teb, Winiary - Winiar.

W razie potrzeby formy bezkońcówkowe nazw miejscowych mogą mieć dopełniacz z tzw. e ruchomym, zwłaszcza gdy temat kończy się na grupę spółgłoskową, np. Helsinki - Helsinek, Powązki - Powązek, Pudliszki - Pudliszek.

Poprawna polszczyzna. Hasła problemowe, Odmiana nazw miejscowych, Warszawa 2008, s. 95.


Inne nazwy miejscowe w liczbie mnogiej o formie bezkońcówkowej w dopełniaczu:

Bełdyki - Bełdyk ( mazowieckie)
Bestwiny - Bestwin (śląskie i mazowieckie)
Błąkały - Błąkał (warmińsko-mazurskie)
(...)

Dane pochodzą z urzędowego wykazu nazw miejscowości z 2015 roku: http://ksng.gugik.gov.pl/pliki/urzedowy_wykaz_nazw_miejscowosci_2015.pdf


Wszystkie rzeczowniki mające tylko liczbę mnogą dzielą się na rzeczowniki, których temat kończy się na spółgłoski miękkie i w D. mają końcówki - i, -ii, - iów, drzwi, egzekwii, fekaliów. Jest to I grupa deklinacyjna.

Rzeczowniki, których temat kończy się na spółgłoski twarde w D. są bez końcówki: chrzcin, Suwałk; mogą mieć też temat oboczny (wymiana samogłosek lub spółgłosek): Widły - wideł, grabki - grabek; lub mają końcówki - ów, - y, -i, obcęgów, noszy, binokli. Jest to II grupa deklinacyjna.

Jak więc widać rzeczowniki mające tylko liczbę mnogą nie posiadają końcówki - ek.

W żadnej grupie deklinacyjnej odmiany rzeczowników, ani w rodzaju męskim, ani w rodzaju żeńskim, ani nijakim w dopełniaczu nie występuje końcówka - ek, ani w żadnym innym przypadku.


Uzupełnienie gramatyczne: 
Odmiana nazw miejscowych o liczbie mnogiej z formą bezkońcówkową w dopełniaczu.

Temat wyrazu to niezmienny rdzeń, podczas gdy końcówka to ta cząstka wyrazu, która zmienia się podczas odmiany przez przypadki:

M. Suwałk - i                          
D.  Suwałk - brak końcówki
C.  Suwałk - om                      
B.  Suwałk - i                         
N.  Suwałk - ami                      
Ms.Suwałk - ach         

M.  Pudliszk -i
D.  Pudliszek  e ruchome
C.  Pudliszk - om
B.  Pudliszk - i
N.  Pudliszk - ami
Ms.Pudliszk - ach         


E ruchome jest wynikiem procesu zaniku i wokalizacji ( jery słabe zanikły, a mocne przeszły w samogłoskę e) jerów (półsamogłosek odziedziczonych z języka prasłowiańskiego). Jeszcze w epoce przedpiśmiennej powstała w języku polskim oboczność e: zero fonetyczne (brak dźwięku). Więcej na ten temat można znaleźć w każdym podręczniku o historii języka polskiego, np. w Zarysie dziejów języka polskiego Bogdana Walczaka, Wrocław 1999.

Jak dowiadujemy się ze Słownika poprawnej polszczyzny Suwałki są nazwą miejscową posiadającą formę liczby mnogiej. To istotna informacja. 




Zbiór wszystkich słowników języka polskiego podaje Warszawskie Koło Leksykograficzne:
http://leksykografia.uw.edu.pl/slowniki.html



Hasło: Suwałki

 Najnowszego etymologicznego odczytania nazwy miasta Suwałki poprzez jego litewski zapis: Suvalkai dokonał profesor Wojciech Smoczyński (UJ). W nowym Słowniku etymologicznym języka litewskiego (Wilno 2007) na s.1894 prof. W. Smoczyński podaje prasłowiańską nazwę Suvolk - czyli zwłoki, od której wzięła początek litewska nazwa miasta Suvalkai - oznaczająca w liczbie mnogiej - ciała zmarłych. Suwałki są spolszczoną formą Suvalkai. I dodam od siebie, że błędnie. Lepsza byłaby któraś z tych form: Suwołki, Suwułki, Suwełki, Suwiłki. 

W 1710 r. przez ówczesną suwalską wieś (założoną 20 lat wcześniej) przeszła dżuma i wybiła większość litewskich mieszkańców.

 Opis epidemii dżumy według dra Krzysztofa Skłodowskiego z Muzeum Okręgowego w Suwałkach: https://um.suwalki.pl/o-miescie,60/historia-suwalk,2568





Poprawnie przetłumaczona nazwa miasta Suvalkai na polski powinna posiadać którąś z tych form: Suwołki, Suwułki, Suwełki, Suwiłki. W wyniku wokalizacji sonantów, "l" przechodziło w -oł, -uł, eł, ił. Prasłowiańskie: vlk nie przyjmowało w języku polskim formy - ał/vałk. Zatem odpowiedniejsza byłaby któraś z tych form, np. Suwołki, Suwułki, Suwełki, Suwiłki. 

skróty: war. - wariant; psł. - prasłowiański; stpol. - staropolski, n.m. - nazwa miejscowa, drw. - derywat,

Więcej o zmianach w języku polskim w książce Bogdana Walczaka "Zarys dziejów języka polskiego", s. 37 i s.46-47, 1995.

Etymologia słowa - zwłoki w Polskim słowniku etymologicznym Witolda Mańczaka, Kraków 2017, s. 233.

















Słownik Lindego jest najstarszy i czerpie ze źródeł niedostępnych już autorom kolejnych słowników. Nie odnotowuje słowa Suwałki. Według Lindego występuje powiązanie pomiędzy słowami suszyć suszki, czyli konopie, a słowem suszwałki. Konopie siewne suszy się przecież w postaci wałków.
Zatem słowo: Suszwałki mogło oznaczać miejsce, gdzie suszy się wałki konopi. Być może tak brzmiała pierwotna nazwa wsi założonej przez kamedułów, nim nazwa miejscowa ewoluowała w nazwę miasta Suwałki. Tak czy inaczej zbyt bliskie są konotacje pomiędzy dwoma wyrazami, by ich nie dostrzec.

Jak wiemy słowo Suwałki jest w liczbie mnogiej, ale gubimy się w domysłach co też może oznaczać ? Kiedy wstawimy do środka słowa dwuznak "sz" okaże się, że znaczenie staje się zrozumiałe.

Prawdopodobnie w słowie SUSZWAŁKI doszło do derywacji wstecznej (ujemnej), czyli uszczuplenia bazy o morfem słowotwórczy, czyli interfiks -sz-. Mówiąc potocznie cząstka znaczeniowa/semantyczna -sz- została ucięta. W ten sposób ze słowa suszwałki powstało słowo Suwałki.


Konopie siewne: "Konopie siewne (cannabis sativa) to nie to samo, co konopie indyjskie (cannabis indica). Roślina ta jest praktycznie pozbawiona składników odurzających THC i wykorzystywana jest wszechstronnie w przemyśle i gospodarstwie domowym. (...)

Konopie należą do najstarszych roślin uprawianych przez człowieka. Przez tysiąclecia uważane były za najbardziej pożyteczny plon znany ludzkości. W Afryce, Europie i Azji konopie zawsze dostarczały człowiekowi ogromnych ilości włókna i oleju, przyczyniając się do powstawania i upadków wielkich cywilizacji. Aż do rewolucji przemysłowej w XIX wieku stanowiły one podstawę najważniejszego przemysłu ludzkości, dostarczając jej większości potrzebnych włókien, olejów i papieru, a także pożywienia, lekarstw, używek i tysięcy innych produktów. (...)

Jeden hektar konopi daje tyle masy papierowej co cztery hektary lasu, przy czym konopie, jako rośliny jednoroczne, dostarczają surowca co rok".

Więcej o konopiach siewnych i ich historii można przeczytać na stronie: http://podlaskiekonopie.pl/konopie_siewne



Hasło - suszka w Słowniku staropolskim, Tom VIII, 1981, s.507.




W  Gramatyce współczesnego języka polskiego: Morfologia, Renata Grzegorczykowa, Roman Laskowski, Henryk Wróbel, Warszawa 1999 w rozdziale o fleksji można przeczytać o rzeczownikach w liczbie mnogiej, czyli plurale tantum: " Nazwy miejscowe ( toponimy ) często są fleksyjnymi pluraliami tantum, np. Dwikozy, Babice, Żabinki, Szamotuły. Problem gramatyczny - niezupełność ich paradygmatu funkcjonalnego ze względu na kategorię liczby ( brak znaczenia liczby mnogiej ) czeka na rozstrzygnięcia onomastów i morfologów ".

W rozdziale o słowotwórstwie autorki Renata Grzegorczykowa i Jadwiga Puzynina tak piszą o rzeczownikach złożonych: "Łącznie liczba rzeczowników złożonych należących do współczesnej polszczyzny w SJPD według danych M. Blicharskiego wynosi ok. 3200 (w ogromnej większości należą one do terminologii specjalnej). Prócz tego istnieje wielka ilość złożeń, w których człon pierwszy można by traktować jako przynależny do którejś części mowy, ale ucięty (np. telekino, elektrobodziec, kuchmistrz, fechtmistrz), (s. 458).

Typy struktur:
N - Nomen - rzeczownik
V - Verbum - czasownik
A - Adiectivum - przymiotnik
Adv - Adverbium - przysłówek
Num - Numerale - liczebnik

Ponad 1000 złożeń: N (N1 + N2); 500-1000: N (Num + N1), N(N1 + V); 100-500: N(V + N1),
N (A + V), N(A + N1); 20-100: N(Adv + V); 10-20: N(Num + V); poniżej 10: N(V + V), N(N1 + A)

Wydaje się, że w nazwie miejscowej Suwałki również doszło do ucięcia pierwszego członu. Wniosek taki można wysnuć dzięki rekonstrukcji pierwotnego zapisu złożenia rzeczownikowego do formy: Suszwałki.     






Knut Olof Falk - słynny szwedzki slawista - w swojej rozprawie: Wody wigierskie i huciańskie. Studium toponomastyczne, Uppsala 1941, (s.16), pisze, że akcja kolonizacyjna klasztoru Wigierskiego pod koniec XVII wieku w pobliżu pruskiej granicy mogła mieć charakter mazurski. Falk poświadcza fakt wpływów języka niemieckiego na tworzenie niektórych nazw miejscowych wsi powstałych na terenach Puszczy Przełomskiej i Perstuńskiej od strony pruskiej i pisze wręcz o kolonizacji mazurskiej (s.17). Dodaje, że język litewski w owym czasie był już w odwrocie na tych terenach. Jednak do całkowitego wyparcia języka litewskiego doszło dopiero po zarazie - epidemii dżumy, która miała miejsce w latach 1710-1711, a więc już długo po założeniu Suwałk przez kamedułów w roku 1690.  

Mając na uwadze, że słowo suszwałki być może jest kompozitem/złożeniem rzeczownikowym, nie bez powodu przychodzi na myśl język niemiecki.   
Jak powszechnie wiadomo kompozita, czyli zrosty lub złożenia dwóch lub więcej wyrazów w jeden leksem, czyli nowy wyraz są częstym zjawiskiem w językach germańskich. Więcej można o tym przeczytać w książce: Polskie nazwy własne. Encyklopedia, red. E. Rzetelska-Feleszko, Warszawa–Kraków 1998.  

W 2019 roku pojawił się reprint książki Knuta Olofa Falka z 1941 r. wraz ze wstępem profesora Terho Paulssona z Uniwersytetu w Lund, wydany przez Jamiński Zespół Indeksacyjny za zgodą żony autora Dagmary Falk, Twardy Róg 2019. Adres wydawcy - http://jzi.org.pl/






"W szeregu osad nowo powstających koło klasztoru w XVIII wieku pojawiają się Suwałki, wieś zaludniona przez Mazurów i Podlasian, których osadzili tu kameduli".

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom XI, s.613.




Czerwony krzyż: "wieś, pow. suwalski, gm. Hutta, par. Wigry, 19 wiorst od m. Suwałk, ma dymów 27, mk. 182, wyznania katolickiego, mówiących narzeczem mazurskim".

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom I, s.849.

Słownik dostępny w internecie pod adresem: http://dir.icm.edu.pl/Slownik_geograficzny/Tom_XI/

 O dialekcie mazurskim - http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Prace_Jezykoznawcze/

Wpływ niemczyzny na gwarę mazurską - https://pressto.amu.edu.pl/




W rozdziale: Nazewnictwo obszarów pogranicznych na stronach 450-451. badaczka Maria Biolik pisze: " Na terenach Polski północno-wschodniej występuje szczególnie dużo nazw niejasnych i niejednoznacznych etymologicznie. Już od XIV w. żyli tu ludzie należący do trzech odmiennych zespołów etnicznych: Prusowie, Niemcy i Polacy. Mówili oni trzema różnymi językami, należącymi do trzech różnych grup indoeuropejskiej rodziny lingwistycznej. Tworzyli nazwy, które podlegały różnorodnym procesom adaptacyjnym, były unifikowane strukturalnie, najpierw na gruncie języka niemieckiego, potem polskiego".

"Nazwy pruskie były przejmowane przez Niemców i osadników polskich w postaci różnorodnych substytucji fonetycznych i fonetyczno-słowotwórczych. Substytucje leksykalne, czyli kalki niemieckie i polskie nazw pruskich oraz kalki rozszerzone słowotwórczo, występowały rzadziej. Osadnicy polscy tworzyli własne nazwy, przejmowali też nazwy niemieckie i staropruskie. Niemcy przejmowali nazwy polskie, spolonizowane nazwy pruskie i tworzyli nowe nazwy niemieckie".




Złożenia rzeczownikowe i przymiotnikowe można klasyfikować z punktu widzenia gramatycznej kombinatoryki klas części mowy (N - rzeczowników, V - czasowników, Adj - przymiotników) oraz wzajemnego stosunku składniowego członów.

Złożenia rzeczownikowe: Struktury o stosunku niewspółrzędnym z nadrzędnikiem czasownikowym: (V+N1)N2 - gryzipiórek, pasibrzuch, łamistrajk, dusigrosz, bawidamek, moczymorda.

Złożenia przymiotnikowe: Struktury niewspółrzędne z nadrzędnikiem rzeczownikowym: (Adj1+N)Adj2 - małomiasteczkowy, całonocny, złotousty, pełnokrwisty.

Alicja Nagórko, Zarys gramatyki polskiej, Warszawa 2007, rozdz. Słowotwórstwo, s.210.

Czy pierwotny zapis nazwy miejscowej: Suwałki brzmiał Suszkowałki ? A może Suszone Wałki ? Suszonewałki ? Suche Wałki ? Suchewałki ? Suszwałki ?




"W okresie średniopolskim (od XVI w. do końca XVIII w.) zaczęły powstawać tak częste w XX w. rzeczowniki pochodne od czasowników, utworzone na drodze tzw. derywacji wstecznej ( czyli poprzez ucięcie części podstawy słowotwórczej), np. podpał, dokład, występ, zabój. A oto kilka przykładów współczesnych - zwis, skok, wykop, zawał, przestój, wylew. Od jakiegoś czasu jest to typ słowotwórczy charakterystyczny przede wszystkim dla terminologii technicznej i sportowej".

Język polski, Anna Dąbrowska, Uniwersytet Wrocławski, Wrocław 2005, s. 127.

Zgadza się więc czas, czyli okres średniopolski, dokładniej wiek XVIII, czas założenia Suwałk przez zakon kamedułów. Całkiem możliwe, że słowo: suszwałki, które odnotowują wszystkie dawne słowniki, było skrótem odczasownikowym. Powstało od częstej czynności suszenia wałków konopi, od zwrotu - suszyć wałki.


Na zdjęciach suszone wałki konopi:










Poniżej skan ze słownika Lindego ze słowem SUSZWAŁKI:





To tak zwany Słownik warszawski, który jest największym polskim słownikiem z 270 tys. haseł. Nie odnotowuje słowa Suwałki. Z tego słownika dowiadujemy się, że istniało słowo: Suszwał i oznaczało skórzany fartuch kowala czy hutnika. Na terenie obecnej Suwalszczyzny istniało dużo rudni, hut, gdzie z rudy darniowej wytapiano żelazo. Kiedy zrobimy liczbę mnogą fartuchów otrzymujemy ten sam wyraz co u Lindego: Suszwałki. Nie tylko występuje w liczbie mnogiej, ale i również wiadomo co oznacza.  


Poniżej skan ze słownika:





Nie odnotowuje słowa Suwałki.

Zupełnie inne znaczenie, ale nadal jako suszwałek/suszwałki : kawałek/kawałki płótna, sukna, papieru.

Poniżej skan ze słownika:



Nie odnotowuje słowa Suwałki.
     


Nie odnotowuje słowa Suwałki






Norma odmiany nazw miejscowych Suwalszczyzny mających formę liczby mnogiej:

Według urzędowego wykazu nazw miejscowości z 2015 r. (link) stworzonego przez Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych odmiana nazw miejscowych w liczbie mnogiej na terenie Suwalszczyzny posiada bezkońcówkową odmianę dopełniacza z e ruchomym (II grupa deklinacyjna):

  • Trakiszki – Trakiszek
  • Gulbieniszki – Gulbieniszek
  • Prudziszki – Prudziszek
  • Burbiszki – Burbiszek
  • Zaboryszki – Zaboryszek
  • Ejszeryszki – Ejszeryszek
  • Szypliszki - Szypliszek  

Poradnia językowa Uniwersytetu Łódzkiego stwierdza, że "niezależnie od tych form oficjalnych, w danych miejscowościach i ich okolicach mogą funkcjonować formy regionalne (jak Szypliszki – Szypliszk). I w tym miejscu warto podkreślić, że zarówno te oficjalne, jak i regionalne formy dopełniacza należy uznać za pełnoprawne i mogące występować równolegle".

Cała odpowiedź poradni językowej UŁ na pytanie o odmianę w dopełniaczu nazw miejscowych Suwalszczyzny posiadających formę liczby mnogiej: https://poradnia-jezykowa.uni.lodz.pl/faq/nazwy-wlasne-trakiszki-gulbieniszki-prudziszki-burbiszki-zaboryszki-ejszeryszki-i-ich-formy-w-dopelniaczu/


Na ten sam temat otrzymałem również odpowiedź z innej poradni językowej:

Szanowny Panie,
przepraszamy za opóźnienie w udzieleniu odpowiedzi, starałyśmy się zebrać  dane na temat nazw, o które Pan pyta. Nie będziemy jednak mogły podać Panu jednoznacznego rozstrzygnięcia, natomiast możemy podać czynniki, które należy wziąć pod uwagę. Norma językowa dopuszcza dla nazw o podobnej budowie formy dopełniacza zarówno z "e" ruchomym, jak i bez. Gdy chodzi już o odmianę konkretnej nazwy, to istotne jest także jej położenie geograficzne oraz zwyczaj społeczny (uzus). Nazwy własne z rejonu północnej Polski (nazwy miejscowe, ale też nazwiska) rzadziej zachowują "e" ruchome. Jednakże należałoby sprawdzić uzus, tzn. zwyczaj, jaki na danym terenie łączy się  odmianą nazwy. Potwierdzeniem mogłaby być np. forma używana przez instytucje (szkoła, urząd gminy), parafię,  przewodnik turystyczne itp. W obecnej dobie strony internetowe dają możliwość takiego sprawdzenia.

Z wyrazami szacunku,
Renata Bizior, Dorota Suska
Internetowa Poradnia Językowa
Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy im. Jana Długosza w Częstochowie


Na stronie Urzędu Gminy Puńsk w sprawozdaniu z gospodarki komunalnej gminy z 2006 roku występuje nazwa miejscowa Wojciuliszki w odmianie z zachowanym "e" ruchomym: Wojciulszki - Wojciuliszek

http://ug-punsk.pbip.pl/index.php?event=informacja&id=956



Hasło: Prudziszki

Historyk Jerzy Wiśniewski w " Dziejach osadnictwa w powiecie sejneńskim od XV do XIX wieku. Materiały do dziejów ziemi sejneńskiej", Białystok 1963, na stronie 130 opisuje lituanizację, czyli zamianę polszczyzny na język litewski:

" Wydaje się, że w tym czasie wojen szwedzkich zwiększył się napływ ludności litewskiej, gdyż nastąpiła lituanizacja niektórych nazw słowiańskich: Puciłowicze na Poćkuny, Tatarinowicze na Krejwińce, Marcinkiewicze na Marcinkańce, Babańskie na Babańce, Radziejewskie na Radziuszki, Pomorzany na Kukle, Wieliczkowicze na Bose, Rzeszotnik na Reszecie ".


Liczba mnoga wielu nazw obcych jest im przypisana arbitralnie, mimo że w języku, z którego pochodzą, mają liczbę pojedynczą ( Helsinki, Saloniki ).
Poprawna polszczyzna. Hasła problemowe, PWN, Warszawa 2008, s. 95.

W owym czasie Prudziszki tak jak i Suwałki były częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego, zatem polskie nazwy Litwini zapewne uznawali za obce. 

Nazwa miejscowa Prudziszki pochodzi zapewne od słowa " prud " - sadzawki, stagnum/staw, piscina/staw rybny - jak podaje Słownik staropolski ( s. 79. ) i pierwotnie mogła mieć formę w liczbie pojedynczej , która uległa lituanizacji i dopiero wtedy przybrała formę liczby mnogiej - Prudziszki, zapewne dlatego odmiana tej nazwy miejscowej ma e ruchome w dopełniaczu : Prudziszki - Prudziszek, nie tak jak Suwałki - Suwałk, których forma pierwotnie również miała postać liczby mnogiej.

Dla przykładu ilustrującego hipotezę, że nazwy miejscowe w liczbie mnogiej, które powstały od rzeczowników w liczbie pojedynczej lub tez pierwotnie same miały postać liczby pojedynczej, w odmianie zachowują e ruchome:

Pudliszki - Pudliszek

Nazwa miasta pochodzi od nazwiska Pudliszko, rzeczownika w liczbie pojedynczej.

Powązki - Powązek

Nazwa cmentarza pochodzi od wyrazu pawąz - czyli drągu do przyciskania siana lub słomy na wozie, zatem również od rzeczownika w liczbie pojedynczej. O pochodzeniu nazwy można przeczytać tutaj: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pow%C4%85zki_(Warszawa)



Uzupełnienie gramatyczne:

W razie potrzeby formy bezkońcówkowe nazw miejscowych w liczbie mnogiej mogą mieć dopełniacz z tzw. e ruchomym, zwłaszcza gdy temat kończy się na grupę spółgłoskową, np. Helsinki - Helsinek, Powązki - Powązek.

Temat wyrazu to niezmienny rdzeń, podczas gdy końcówka to ta cząstka wyrazu, która zmienia się podczas odmiany przez przypadki:

M. Suwałk - i                          
D.  Suwałk - brak końcówki
C.  Suwałk - om                      
B.  Suwałk - i                         
N.  Suwałk - ami                      
Ms.Suwałk - ach         

M.  Pudliszk -i
D.  Pudliszek  e ruchome
C.  Pudliszk - om
B.  Pudliszk - i
N.  Pudliszk - ami
Ms.Pudliszk - ach         


Wszystkie rzeczowniki mające tylko liczbę mnogą dzielą się na rzeczowniki, których temat kończy się na spółgłoski miękkie i w D. mają końcówki - i, -ii, - iów, drzwi, egzekwii, fekaliów. Jest to I grupa deklinacyjna.

Rzeczowniki, których temat kończy się na spółgłoski twarde w D. są bez końcówki: chrzcin, Suwałk; mogą mieć też temat oboczny (wymiana samogłosek lub spółgłosek): Widły - wideł, grabki - grabek; lub mają końcówki - ów, - y, -i, obcęgów, noszy, binokli. Jest to II grupa deklinacyjna.

Jak więc widać rzeczowniki mające tylko liczbę mnogą w ogóle nie posiadają końcówki - ek.

W żadnej grupie deklinacyjnej odmiany rzeczowników, ani w rodzaju męskim, ani w rodzaju żeńskim, ani nijakim w D. nie występuje końcówka - ek, ani w żadnym innym przypadku. 



Hasło: Szypliszki





Autor: o
Etykiety: , , , , , , , , , ,

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)